Όσοι ψήφισαν τα κόμματα της σημερινής Κυβέρνησης το 2012, επέλεξαν τη λιγότερο κατά τη γνώμη τους κακή λύση μεταξύ αυτών που είχαν να επιλέξουν. Και όχι μόνον αυτοί, αλλά και ευρύτερα τμήματα του λαού έδειξαν ανοχή στα σκληρά μέτρα που ακολούθησαν στο όνομα της εξόδου από την κρίση.
Σήμερα όμως οι περισσότεροι δεν ξέρουν αν πρέπει να αισιοδοξούν ή να ανησυχούν, αν δικαιώνονται ή διαψεύδονται σ’αυτά που προσδοκούσαν.
Η Κυβέρνηση δυστυχώς στις διαρθρωτικές αλλαγές έχει υστερήσει αρκετά. Η κρατική μηχανή δε βρίσκει σωστό βηματισμό. Σε μερικές μάλιστα περιπτώσεις απορρυθμίζεται περαιτέρω.
Όλο το βάρος έχει ριχτεί στο Υπουργείο Οικονομικών. Όλα στο βωμό του οικονομισμού.
Αλλά και εδώ, παρά τα κάποια θετικά βήματα, η μεγάλη φοροδιαφυγή και φοροκλοπή δεν πατάχθηκε. Οι λίστες των μεγαλοκαταθετών περιφέρονται από συρτάρι σε συρτάρι και δεν ελέγχονται και ο μεγάλος πλούτος μένει προστατευμένος. Οι φοροεισπρακτικοί μηχανισμοί εκεί που πρέπει να τρέξουν βραδυπορούν υπόπτως και συχνότατα καρκινοβατούν. Η δικαιοσύνη τρέχει μόνον όταν πρόκειται για το μισθολόγιο των λειτουργών της. Ο ζυγός της είναι «πειραγμένος» (αντισυνταγματικές οι περικοπές σε δικαστικούς και ενστόλους, συνταγματικές για τους άλλους).
Και η τακτική γνωστή. Όταν δεν μπορούν να πάρουν απ’αυτούς που πρέπει αυτά που πρέπει, ρίχνουν τα «ισοδύναμά τους» στην πλάτη των εξουθενωμένων λαϊκών στρωμάτων.
Οι φόροι που επιβάλλονται, άμεσοι και έμμεσοι, μετρώνται σε δεκάδες ή εκατοντάδες, με ευρηματικές πάντα ονομασίες. Σε λίγο θα κυκλοφορήσει και φορολογικό λεξικό. Οι φοροαπαλλαγές και τα κοινωνικά επιδόματα που υπήρχαν καταργούνται σχεδόν ολοσχερώς. Ο λαός έχει γονατίσει.
Τα «σαΐνια» των οικονομικών επιτελείων, που δεν ξέρω από ποια εκπαιδευτικά φυτώρια προέρχονται, βλέπουν μόνο στόχους, ποσά και ισοδύναμα και όχι ανθρώπους. Μοιάζουν με το γιατρό που ενδιαφέρεται για την τεχνική της εγχείρησης και όχι για τη ζωή του ασθενούς. (Είναι γνωστό το: «η εγχείριση επέτυχε, ο ασθενής απεβίωσε.)
Αυτό όμως που ξεχείλισε το ποτήρι της οργής του λαού είναι η φορολογία των ακινήτων, φορολογία αριστερής
ιδεολογίας που επιβάλλεται από δεξιά, φιλελεύθερη κυβέρνηση. Το 2012
επέβαλαν εκτάκτως το φόρο των ηλεκτροδοτούμενων κτισμάτων. Το 2013 μας είπαν ότι τον παρατείνουν μόνο για ένα χρόνο καιτο 2014 τον μετέτρεψαν στον περιβόητο, μόνιμο πια, ΕΝ.Φ.Ι.Α. που είναι το ανοσιούργημα των αιώνων, η χαριστική βολή στην ιδιοκτησία και ιδιαίτερα στην ιδιόκτητη κατοικία, η τιμωρία της μεσαίας τάξης.
Φορολογούν κάθε περιουσιακό στοιχείο, αξιοποιήσιμο και μη. Οικόπεδα και σπίτια, ανεξαρτήτως κατάστασης και περιοχής, κουφάρια εγκαταλειμμένων βιομηχανιών και βιοτεχνιών (οι ιδιοκτήτες των οποίων μπορεί να είναι σήμερα άστεγοι ή στις φυλακές για χρέη), βραχώδεις ραχούλες και πεζούλια, ρεματιές και ρουμάνια, ξεροχώραφα που οι ηλικιωμένοι ιδιοκτήτες τους δεν έχουν πόδια να τα επισκεφτούν και χέρια να τα καλλιεργήσουν. Φορολογούν κατολισθισμένους οικισμούς και εγκαταλειμμένες πατρικές κατοικίες, που έχουν καταντήσει καταφύγια ερπετών και τρωκτικών. Φορολογούν τον ιδρώτα των προγόνων μας και τα συναισθήματά μας.
Φορολογούν ακόμα και αποδεδειγμένα ζημιογόνες περιουσίες, και μάλιστα με
αστρονομικές «αντικειμενικές αξίες». Απτό παράδειγμα ακίνητα σε υποβαθμισμένες περιοχές της Αθήνας, διαμερίσματα σε κατειλημμένες πολυκατοικίες του κέντρου που δεν μπορούν να κατοικηθούν αλλά ούτε και να γκρεμιστούν, για να απαλλαγούν οι ιδιοκτήτες τους από την κατοχή τους που είναι πια ζημιογόνα. Είδα πρόσφατα σε κεντρικό ακίνητο της Αθήνας πινακίδα που έγραφε «Διατίθεται χωρίς ενοίκιο». Το συμπέρασμα δικό σας.
Και η φορομανία των οικονομικών εγκεφάλων δε σταματά εδώ. Φορολογούν ακόμα και την προσδοκία, την ελπίδα απόκτησης ιδιοκτησίας. Αναφέρομαι στην περίπτωση της ψιλή κυριότητας περιουσιακών στοιχείων που συνήθως οι γονείς μεταβιβάζουν σχετικά ενωρίς στα παιδιά τους, κρατώντας την επικαρπία για τον εαυτό τους εφ’όρου ζωής. Αυτά τα παιδιά θα πληρώνουν ΕΝ.Φ.Ι.Α. για χρονική περίοδο 40-50 χρόνων και, αν δε συμβεί και κάτι απρόβλεπτο, το ακίνητο για το οποίο θα φορολογούνται τόσα χρόνια θα περιέλθει στην κατοχή τους όταν θα χρήζει κατεδάφισης ή θα έχει καταστεί περιουσία επιζήμια. Ήδη νιώθουμε ενοχές όσοι κάναμε τέτοιες μεταβιβάσεις στα παιδιά μας, που σήμερα με τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, αναγκάζονται να πληρώνουν φόρους για ανύπαρκτες αυτή τη στιγμή ιδιοκτησίες.
Τι άλλο να πει κανείς;
Η Κυβέρνηση θα έπρεπε να μην είχε προχωρήσει σ’αυτό το ανοσιούργημα του ΕΝ.Φ.Ι.Α., που θα αποτελέσει μνημείο απόλυτου παραλογισμού, σκληρότητας και αναλγησίας, αλλά επί πλέον και ιδεολογικής ασυνέπειας.
Ο λαός έδειξε ήδη μεγάλη ανοχή και καρτερικότητα στα σκληρά μέτρα που ελήφθησαν για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης.
Το τελευταίο όμως δεν το ανέχεται και δεν το καταπίνει με τίποτε. Η βάση που στήριξε αυτή την κυβέρνηση απομακρύνεται, ή το λιγότερο προβληματίζεται αν θα την ξαναστηρίξει, λόγω του κυβερνητικού της έργου αλλά και των υστερήσεών της εκεί που έπρεπε να προχωρήσει.
Οι στυγνοί τεχνοκράτες των Οικονομικών Επιτελείων έχουν τόση ανθρωπιά και τόση ευαισθησία, όση έχουν
και τα «κομπιούτερ» τους. Οι πολιτικοί όμως σε καμιά περίπτωση δε
δικαιολογούνται να ψηφίζουν όσα τους εισηγούνται χωρίς να έχουν τα μάτια
και τα αυτιά στραμμένα προς το λαό.
Και ας μου επιτραπεί να διατυπώσω και κάποιες γενικότερες σκέψεις απευθυνόμενος και στους τριακόσιους εθνοπατέρες μας.
Η σχέση της Νομοθετικής Εξουσίας με την Εκτελεστική Εξουσία δεν είναι σχέση υποταγής, αλλά ούτε και σχέση δεδομένης αντιπαλότητας. Το «ναι σε όλα» αλλά και το «όχι σε όλα» μας έχουν κάνει μεγάλο κακό.
Οι βουλευτές δεν είναι υποτελείς στους αρχηγούς των κομμάτων τους. Ας μην είναι λοιπόν τόσο πρόθυμοι και δεκτικοί στο «πολιτικό μασάζ», στην πλύση εγκεφάλου που τους γίνεται προκειμένου να υπερψηφίσουν ή να καταψηφίσουν διατάξεις που εισάγονται για συζήτηση και ψήφιση στη Βουλή.
Υπόλογοι είναι στο λαό που τους ψηφίζει και δεσμεύονται μόνο από το Σύνταγμα και τον Όρκο τους, που επιτάσσουν τη νομιμότητα και τη συνειδησιακή αυτοπειθαρχία, και όχι την κομματική πειθαρχία.
Όσοι στηρίζουν Κυβερνήσεις πληρώνουν τα λάθη τους και καρπούνται τις επιτυχίες τους.
Αλλά και όσοι βρίσκονται στην Αντιπολίτευση έχουν τις ευθύνες τους. Ας μην είναι αρνητικοί σε κάθε θετική προσπάθεια και ας μην εξαντλούνται στο «εμπόριο του πόνου και της δυστυχίας» του λαού.
Ο λαός θέλει αλήθειες ξεκάθαρες, θέσεις ειλικρινείς και υπεύθυνες και όχι αοριστόλογες προτάσεις που αλληλοσυγκρούονται και αλληλοαναιρούνται, σαν αυτές που ακούμε καθημερινά.
Ας σοβαρευτούν λοιπόν όλοι. Γιατί ο λαός στην απόγνωσή του μπορεί να κάνει επιλογές και πέρα απ’αυτές που θεωρούνται πιθανές ή αναμενόμενες.
*Ο Σταύρος Μπόκιας είναι μέλος του Δ.Σ. της Π.Ο.Π.Σ. και έχει διατελέσει
Διευθυντής Εκπαίδευσης και Αντινομάρχης Πρέβεζας επί σειρά ετών.
