Με όρεξη, δυναμισμό και πρόγραμμα ξεκίνησε η νέα εκκλησιαστική επιτροπή, επιστρατεύοντας και άλλους χωριανούς στον κοινό αγώνα.
Καλή θητεία! Όλοι μας, ο καθένας με τον τρόπο του, θα είμαστε δίπλα σας.
Η Παναγία η Μπουλμετιώτισσα αρωγός και βοήθεια!
Εκτός από το λάστιχο (σφεντόνα), με το οποίο κυνηγούσαμε, άλλος τρόπος για να εξασφαλίσουμε το κυνήγι ήταν η τσιόμπλια.Η τσιόμλπια ήταν κλασική παγίδα των παιδικών μας χρόνων, στο χωριό, με την οποία προσπαθούσαμε να συλλάβουμε αγριοπούλια.Τις τσιόμπλιες τις στήναμε το χειμώνα σε σημεία όπου σύχναζαν, αναζητώντας καταφύγιο και τροφή, αγριοπούλια (κοκκινολαίμηδες, κοτσύφια, τσίχλες, μπεκάτσες, τσόνια). Μεγαλύτερη επιτυχία είχαμε σε δυσμενείς καιρικές συνθήκες ( παγωνιά, χιόνι). Τότε δεν εκδιδόταν δελτίο ακραίων καιρικών φαινομένων, για να μας κρατήσει μέσα στα σπίτια ούτε είχαμε αναπτύξει τις περιβαλλοντικές/οικολογικές ευαισθησίες μας.Στα χρόνια μας, ιδιαίτερα, όπου τα περισσότερα σπίτια αντικατέστησαν τις στέγες τους με γαλλικό κεραμίδι, ήταν πολύ εύκολη η εξεύρεση κατάλληλων πλακών κι έτσι στήναμε πολλές τσιόμπλιες ο καθένας.Το δόλωμα ήταν, συνήθως, ένα κομματάκι ψωμί ή ψίχουλα, ελιά, σιτάρι όπου στην προσπάθειά τους τα πουλάκια να το πάρουν, ενεργοποιούσαν τον "μηχανισμό" της τσιόμπλιας, έπεφτε η πλάκα και τα καταπλάκωνε, όχι πάντοτε, βέβαια. Το πιο σύνηθες ήταν ο κοκκινολαίμης (καλογιάννος). Δεν ήταν λίγες οι φορές που κάτω από την πλάκα βρίσκαμε ποντίκια.Η συσκευή ήταν ιδιοκατασκευή. Με το μαχαίρι φτιάχναμε τα δυο "σκανταλάρια" (τα δέναμε με χοντρό σκοινί), τη φούρκα (καβαλάρης) και τη βέργα από ξύλο, τα οποία μαζί με την πλάκα αποτελούσαν τα μέρη της συσκευής.Οι φωτογραφίες είναι από το διαδίκτυο.
